اثربخشی روان درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی در دشواری در تنظیم هیجان و پیشگیری از عود معتادان تحت درمان نگهدارنده متادون

هدف: پژوهش حاضر، با هدف بررسی تأثیر روان درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر دشواری در تنظیم هیجان و پیشگیری از عود افراد معتاد تحت درمان نگهدارنده متادون بود. روش: این پژوهش نیمه آزمایشی بود. جامعه پژوهش شامل کلیه مردان معتاد به مواد افیونی تحت درمان نگهدارنده ی متادون مراجعه کننده به مرکز ترک اعتیاد آرامش بود که در تابستان سال 1393 به این مرکز مراجعه کردند. به نمونه ای متشکل از 30 مرد بود که به صورت تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه دشواری در تنظیم هیجان (ders) بود. همچنین در پس آزمون از هر دو گروه آزمایش و کنترل تست سنجش مورفین در ادرار به عمل آمد. یافته ها: نشان می دهد که تفاوت معنی داری بین نمرات دشواری در تنظیم هیجان گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون وجود داشت (05/0 > p). علاوه بر این میزان عود به مصرف مواد در افراد شرکت کننده در گروه درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کمتر بود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر، گواهی بر مفید و مؤثر بودن روان درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی، در کاهش دشواری در تنظیم هیجان و پیشگیری از عود به مصرف مواد مخدر در معتادان تحت درمان نگهدارنده ی متادون بوده است.